zestawienie ulubionych książek

Kiedy byłam małą dziewczynką, a kiedyś taką byłam, pamiętam, że dorośli pytali mnie kim chcę zostać w przyszłości? Chyba każdemu zadano to pytanie nie raz i nie dwa. Pamiętam, że przez jakiś czas chciałam zostać weterynarzem. Wtedy mój tata, dzisiaj dziadek Wiesio, oświecił mnie, że ta praca nie polega tylko na głaskaniu piesków i kotków, ale że jest ciężka i trudna. W tym miejscu bardzo dokładnie i szczegółowo zobrazował mi kilka przykładów, min. odbieranie porodu krowy czy świnki. Ujrzawszy oczami wyobraźni ten obrazek postanowiłam się przekwalifikować i szukać nowej drogi życia. Na szczęście zbiegł się ten moment z opanowaniem przeze mnie powszechnej sztuki czytania. No i tutaj się zaczęło, uwielbiałam czytać i kupować książki. Do dzisiaj uwielbiam zapach nowych książek i stron, których nikt przede mną nie widział. Siadałam sobie w fotelu przy kaloryferze i zimową porą literowałam i dukałam literka po literce. Po zakończeniu lektury Elementarza i kilku podobnych mniej zaawansowanych pozycji książkowych postanowiłam zostać - CZYTARKĄ. Moje ambicje na tym etapie sprowadzały się do siedzenia i czytania. Niestety na tamte czasy nie potrafiłam skonkretyzować co dalej z tym moim czytaniem zrobić i kto miałby mi za to płacić. Teraz już wiem, że wystarczy do tego jeszcze tylko pisać i fach ma się w garści. Do dzisiaj lubię dotykać i wąchać nowe książki, potem lubię je stawiać na półce i wiedzieć, że tam są. Niestety coraz gorzej u mnie z czytaniem, przynajmniej tym z książkami dla dorosłych. Na szczęście prawie codziennie znajduję czas, aby czytać chłopakom.Mamy takie rodzinne postanowienie, że staramy się kupować książki dla chłopców jak najczęściej, a przynajmniej raz w miesiącu. Z zapartym tchem szukam nowych interesujących pozycji. Często muszę niestety ustępować i kupować książki wybrane przez chłopców, które niekoniecznie znalazłyby się na mojej liście, ale cóż....Poniżej chciałam przedstawić Wam te, które najbardziej lubimy czytać, lubimy do nich wracać, niektóre z nich to prawdziwe perełki. Na szczycie listy głównie książki z zwierzętami w roli głównej.


Nasz number one!

1. Znacie Lolka? Nie? A Adama Wajraka? Też nie? Koniecznie poznajcie.

Lolek to zdecydowanie jedna z naszych ulubionych pozycji książkowych. Chodziła z nami nawet na spacery.

Lolek to książka napisana z perspektywy zarówno ludzi jak i psa. Pieskie życie można rzec.

O strachu, bólu, miłości, przyjaźni i szacunku do zwierząt.

Co czują i myślą psy? Lolek Wam chętnie opowie....

Książka opatrzona jest pięknymi ilustracjami.

A autor Adam Wajrak to prawdziwy wariat, zazwyczaj siedzi w puszczy i czai się na żubry. Fotografuje z ukrycia przyrodę i pisze cudowne teksty do Gazety Wyborczej. Poznaliśmy go jakiś czasu na festynie, gdzie opowiadał o jajkach. Takich ptasich jajkach i o ptakach, takich co latają. Człowiek puszczy, obrońca praw fauny i flory. Bardzo miły człowiek.

Któregoś dnia tata bardzo długo czytał chłopakom książkę na dobranoc. Szczerze to myślałam, że po prostu zasnął tam u nich na podłodze, ale patrzę wychodzi tak po godzinie mniej więcej. Ciężko było? Pytam wyobrażając sobie Gucia robiącego wszystko byle tylko nie położyć głowy na poduszce.
- Nie spoko, już dawno zasnęli - odpowiada mąż. 
- To co tak długo? Pytam. 
- A bo czytałem im Lolka i musiałem doczytać do końca, tak mnie wciągnął.

Ten krótki dialog to chyba najlepsza recenzja.

Wydawnictwo: Agora

Tytuł: Lolek

Autor: Adam Wajrak

Kostek jest niezwykle dumny z osobistego autografu, który napisał dla niego Pan Adam.

A oto autor i główny bohater.

2. Tak po znajomości, tuż obok Lolka usadowił się Ambaras.

Zastanawiacie się, jak wygląda życie watahy wilków? Ambaras chętnie opowie Wam o tym w najmniejszych szczegółach. Poczujecie razem z nim zapach i smaki lasu, nadchodzącą pogodę, więź watahy. Zobaczycie niemożliwe w ciemności i przepełni Was strach. Strach przed Nami samymi, przed ludźmi. 

Wydawnictwo: Agora

Tytuł: Ambaras

Autor: Tomasz Samojlik

3. Kolejna pozycja na naszej liście to WOJTEK.

Opowieść o najsłynniejszym niedźwiadku, żołnierzu - bohaterze. Wojtek sam opowiada o tym, jak dostał się do Armii, jak zdobył serca żołnierzy i jak pomógł zdobyć Monte Cassino. Był nie tylko tragarzem, który wnosił amunicje pod strome zbocza wysokiej góry, ale kiedy trwały przeładunki pod osłoną nocy, wchodził na drzewo i łapał trop wroga. Tego czego ludzie nie mogli dostrzec w ciemności on wyczuwał z oddali, dzięki swemu niezawodnemu węchowi. Uroczy, psotny, niezdarny, żołnierz bez munduru. Miś o wielkim sercu i małym rozumku.

Pełna radości i wzruszeń z nutką historii opowieść o dzielnym misiu.

Wydawnictwo: Święty Wojciech

Tytuł: Wojtek Żołnierz bez munduru

Autor: Eliza Piotrowska

4. Kolejny Wojtek, ale tym razem to nie niedźwiedź, tylko Bocian. Nasz Polski Bociek z podlaskiej wsi.

12143 - tyle kilometrów corocznej wędrówki między kontynentami musi pokonać nasz bohater do Afryki i z powrotem. Podczas lotu Wojtek napotka liczne i niebezpieczne przygody, którym spróbuje dzielnie stawić czoła. Ucieka przed latającymi strzałami, wkłada głowę w paszczę krokodyli, wiruje w burzy piaskowej. Ryzykuje życie i nawiązuje niebezpieczne przyjaźnie, aby  trafić z powrotem do swojego gniazda. 

Wojtek to nie tylko urzekająca historia bociana, ale także chłopca, który czeka na jego powrót i wypatruje go z oddali, wierzy, że od jego powrotu zależy przyszłość jego rodziny. To również opowieść o miłości, wierze, wytrwałości w dążeniu do celu i akceptowaniu ludzkich słabości. 

Szczególnie zachwycające w książce są ilustracje, niezwykłe, ręcznie wyszywane przez Małgorzatę Dmitruk. Majstersztyk w najlepszym wydaniu. 

UWAGA! Bocian Wojtek nadlatuje!

Wydawnictwo: Agora
Tytuł: Wojtek
Autor: Wojciech Mikołuszko

5. PAX

Peter to dwunastoletni chłopiec, który ratuje osieroconego lisa i od pierwszej chwili stają się nierozłącznymi przyjaciółmi. Niestety los okrutnie ich rozdziela, Peter pokonuje setki kilometrów w poszukiwaniu swego przyjaciela, który w obcym, nieznanym lesie próbuje przetrwać i dotrzeć do swojego chłopca. 

Urzekająca historia o dorastającym chłopcu i jego lisie, pełna miłości, straty, wojny, o drodze do wolności i o tym co nas kształtuje i pomaga nam dążyć do celu.

PAX to lektura jednak dla nieco bardziej wytrawnego i dojrzalszego czytelnika.

Czy uda się odnaleźć Paxa? Czy młody lis poradzi sobie w nowym, nieznanym środowisku?

PAX-pokój.

Wydawnictwo: IUVI
Tytuł: PAX
Autor: Pennypacker Sara

6. Tytuł "Moja mama Gorylica" może brzmieć dla niektórych co najmniej dziwacznie, opis tym bardziej, bo oto gorylica adoptuje dziewczynkę z domu dziecka i zabiera ją do swego domu. Ta z początku przerażona, mała dziewczynka, podejmuje bezowocne próby ucieczki, jest sceptyczna, jednak z czasem odkrywa w sobie ogromne pokłady miłości do nowej mamy. 

Gorylica jest metaforą akceptacji, tolerancji i autentycznej miłości bez granic. Zabawna, wciągająca i oryginalna opowieść o rodzicielstwie i przyjaźni, tak niewiarygodna, że niemal prawdziwa.

Wydawnictwo: Zakamarki

Tytuł: Moja mama Gorylica

Autor: Frida Nilsson

7. Drzewo Życzeń.

To, że drzewa żyją wiemy wszyscy, wiemy też, że potrafią porozumiewać się ze sobą za pomocą korzeni. Wiemy, że mogą żyć setki lat i wiemy, że są nam potrzebne do życia, ale czy wiedzieliście, że potrafią mówić?  To jest ich największa tajemnica. Co sprawiło, że Dąb złamał najważniejszą zasadę wszystkich roślin i … przemówił do ludzi?

Stary 200-letni dąb o imieniu Dąb, zna od pokoleń mieszkańców swojej okolicy, jest drzewem szczęścia, gdzie raz w roku ludzie ozdabiają go skrawkami papieru, szmatkami, czasem nawet skarpetkami. Każda z tych ozdób to czyjeś marzenie.

Drzewo życzeń to zabawna, głęboka i ciepła historia o inności i tolerancji, opowiedziana z zaskakującej perspektywy. Może i stary Dąb nie potrafi żartować, ale bez wątpienia z pomocą przyjaciół, którzy mieszkają w jego dziuplach i gałęziach opowiedział piękną historię.

Wydawnictwo: Dwie Siostry

Tytuł: Drzewo życzeń

Autor: Katherine Applegate

8. Teraz trochę luźniej, oto książki z filmową adaptacją. Polecam filmy i książki.

Bezustannie poszukuję podobnych pozycji, jestem otwarta propozycje :)

Mówi się, że chłopiec o gołębim sercu nigdy nie przechodzi obojętnie obok cudzego nieszczęścia. Jednak skąd u małego chłopca w sercu i w głowie pojawia się empatia? 

To moja krótka historia o chłopcu, który został odznaczony orderem wzorowej postawy przedszkolaka.

Przyszedł wrzesień, słońce już nie grzało jak wcześniej, liście robiły się żółte i rozpoczął się kolejny rok w przedszkolu. Po wakacjach, stęsknione dzieci padały sobie w objęcia. Chłopiec niechętnie rozstał się ze swoją mamą, ale zanim zdążył rozpłakać się na dobre, porwała go fala przyjaciół spragnionych jego towarzystwa. Szybko zapomniał o tęsknocie za mamą i zajął się ważniejszymi sprawami. Opowiadał wszystkim jak pływał w morzu, jak zwiedzał prawdziwy rycerski zamek, jak jeździł pociągiem, grał w piłkę i zbierał patyki na plaży. Chłopiec kocha wakacje i czas spędzony z rodziną, ale w głębi serca tęsknił już za przedszkolnym życiem. Wspominał z przyjaciółmi lato i opowiadał o swoich podróżach. Przedszkolaki wróciły do ulubionych zajęć i starych zabaw. 

Popołudniu mama zapytała go, jak minął pierwszy dzień i czy coś się zmieniło w przedszkolu? Chłopiec opowiedział o nowym koledze, który nigdy wcześniej nie chodził do przedszkola, ale nie płakał. Nie pamiętał czy bawił się z nim, bo był zbyt zajęty swoimi sprawami. Dlatego mama powiedziała mu, że trzeba się zająć nowym kolegą, zaprosić do zabawy i pamiętać o nim. Nie można pozwolić, aby poczuł się samotny i odtrącony. To ważne żeby dobrze się czuł w nowym miejscu. 

Następnego dnia rano chłopiec z podkówką na twarzy pożegnał się z mamą. Uronił łezkę, ale tylko jedną, sama spłynęła po policzku. Po śniadaniu Pani poprosiła dzieci, aby dobrały się w pary. Chłopiec jak zwykle z prędkością strzały ustawił się obok Leona, swojego najlepszego przyjaciela, zawsze byli razem w parze. Z uśmiechem czekali na nową zabawę i wyzwania, co też znowu wymyśliła Pani Ewa, zastanawiali się. Znów byli drużyną, oni dwaj i wtedy chłopiec zobaczył w kącie Franka - nowego kolegę. Stał sam, ze spuszczoną głową. Wszyscy już dobrali się w pary tylko on nie miał swojego towarzysza. Chłopiec o gołębim sercu nie myślał długo. Przypomniał sobie słowa mamy. Nie mógł pozwolić, aby nowy kolega poczuł się samotny i odtrącony, sam nigdy nie chciałby tak się poczuć. Nie chciał też sprawić przykrości Leonowi, więc poprosił chłopaków, żeby zrobili trójkę, a on sam pobiegł do Franka i chwycił go za rączkę. Pani Ewa była zachwycona zachowaniem chłopca, szybko przysiadła do biurka i narysowała order wzorowej postawy przedszkolaka. Na środku sali przyczepiła go do piersi chłopca i pochwaliła przed całą grupą. To jest postawa godna naśladowania – powiedziała.

Mama dowiedziała się o tym dopiero następnego dnia od Pani Ewy. Zapytała chłopca, dlaczego się nie pochwalił, a on bez namysłu odpowiedział „mamo, przecież to normalne”. 

W piątek, chłopiec wpadł na pomysł, że odda swój order kolejnej osobie, która wyróżni się wzorową postawą przedszkolaka. To był świetny pomysł, pochwaliła go znowu Pani Ewa. Dzieci zaczęły prześcigać się w adorowaniu Franka, proponowali mu swoje towarzystwo, zapraszali do wspólnych zabaw. Z początku robili to tylko po to, aby zdobyć order, ale po kilku dniach okazało się, że dzieciom już nie zależy tak bardzo na orderze, który był już zresztą podarty i poplamiony. Zaczęły o nim zapominać, a Franek naturalnie stał się towarzyszem wszystkich zabaw.

Kiedy opowiedziałam historię o chłopcu mojej koleżance z pracy, zapytała mnie, czy mogłaby pożyczyć tego chłopca na jeden dzień? Jej syn jest dzisiaj właśnie takim Frankiem, a ponieważ jest nowy i dzieci go nie znają, chłopcy zaczęli mu dokuczać i przezywać go. Po tym wszystkim nie chce już chodzić do przedszkola, ani na plac zabaw, ani nawet na spacer. Cały weekend spędził w domu z rodzicami na wspólnych zabawach. Nie żeby to było złe, ale jego mama bała się, że już nigdy nie zaufa innym dzieciom. Dzięki mojej historii wpadła na pomysł, że poprosi rodziców pozostałych dzieci, które uczęszczały z jej synkiem do jednej grupy, o rozmowę ze swoimi dziećmi. Poprosiła o taką zwyczajną rozmowę, jak moja z chłopcem o gołębim sercu. Opowiedziała też historię Pani wychowawczyni i poprosiła o przygotowanie orderu oraz motywację i pomoc w realizacji planu. Nie wprost, żeby nikt nie robił nic na siłę, chodziło o to, żeby dzieci same wpadły na podobny pomysł. 

I wiecie co? Udało się :) 

Nie tylko moje słowo spadło jak ziarenko na podatny grunt i zakiełkowało. Na świecie jest wiele dzieci o gołębim sercu. Trzeba im tylko trochę pomóc to odkryć, tak, żeby to było ...

...po prostu "normalne”. 

w poszukiwaniu prawdziwych Dinozaurów

Najlepszy prezent na dzień dziecka to MY - rodzice i nasz czas .....
Czas spędzony z najbliższymi, a jeśli jeszcze do tego dołączą dinozaury to już jest na maxa wypas pierwsza klasa.

To była zupełna niespodzianka, nikt nie wiedział, gdzie koła jadą.
Szum Tirów przerywało co jakieś 30 sekund pytanie " daleko jeszcze?".
jeden poszedł spać....ufff
drugi nie odpuszcza, zawzięcie drąży temat dokąd jedziemy i po co? Nie chcemy mu zdradzić sekretu, to zepsułoby całą niespodziankę, a przecież nie mogłam doczekać się jego lśniących, wielkich, niebieskich oczu, kiedy to zobaczy. Ciekawość zaczęła zmieniać się w znudzenie i poirytowanie.

Daleko jeszcze?
Zbliżając się do celu rozpoczęliśmy więc zabawę w szukanie śladów za oknem i zgadywanki, ciepło-zimno.

Droga robiła się coraz mniej krajowa, a za nami unosiła się chmura kurzu. Na łąkach wylegiwały się krowy będące obiektami wypatrywanymi z zachwytem ze wszystkich stron, poza tym konie, bociany w gniazdach i płatki kwiatów na ulicy z okazji Bożego Ciała.

Wsi sielska, wsi anielska, ale fajnie byłoby tu mieszkać co? czy ja wiem, a co byśmy robili? no nic i o to chodzi. A ile byśmy robili to nic? ile można? A byleby neta mieć szybkiego i Netflixa to dalibyśmy radę ;)

Samochód przed nami też na warszawskich blachach, chyba nas śledzą ;) a przynajmniej na pewno jadą w to samo miejsce. Ta droga prowadziła już tylko w jedno miejsce....wjechaliśmy w ciemny las, a promienie słońca z trudem przebijały się przez zarośla, widok był przepięknie malowniczy i wtedy usłyszeliśmy z tylnego siedzenia zachwyt oraz słowa ... ale tu jest zajebiście....( acha - Kostek).
- To chyba Jurassic World?

tak można powiedzieć, że tak. Zabraliśmy chłopaków do Bałtowskiego Kompleksu Turystycznego, gdzie żyją prawdziwe Dinozaury. Wybudzony Gustaw ujrzał jeszcze przez sen długą szyję Diplodoka wystającą z budynku, prawdopodobnie przebił głową ścianę i tak został.
Oczy rosły mu w zastraszającym tempie, nie wiedział czy się już obudził czy to jeszcze sen, krzyczał O Boże dinozaury! Brakowało mu tchu.

zabrakło nam dnia, dnia pełnego wrażeń, rozrywki, uśmiechu, potu i łez.

każdemu polecam to miejsce, nie żałujemy ani jednej minuty tutaj spędzonej, ani jednej złotówki tutaj wydanej. Wrócimy kiedyś na pewno.

lawina straconego czasu...

Jak ja nie cierpię zmian.

Tracę poczucie bezpieczeństwa i stabilności.

Tracę grunt pod nogami.

Kiedy mój plan dnia musi zostać przeorganizowany, jestem zmęczona i na nic nie mam czasu. Wszystko mi się sypie….boli mnie głowa, brzuch, jestem rozbita i chce mi się płakać … tak, aż tak.

Zamiast dostrzegać nowe możliwości czuję strach.

Zajmuje mi dużo czasu poukładanie wszystkiego od nowa do kupy.

Zbudowanie świata i czasu na nowo.

Praca - dom – praca.

Czuję, że dzieciństwo moich dzieci ucieka mi między palcami.

Staram się spędzać z nimi każdą wolną chwilę, ale tych chwil tak niewiele.

Szybciej, szybciej… dawaj, dawaj…

Ciągle to do nich mówię, ciągle gdzieś biegnę…

Moja droga do pracy:

Chłopcy jadą na hulajnogach a ja biegnę za nimi, w przedszkolu zostawiamy Kostka i hulajnogi a ja z Guciem biegnę na autobus, muszę pamiętać o kasku, bo tata odbiera go rowerem, biegniemy do żłobka, potem biegnę na tramwaj, biegnę na metro, biegnę na autobus, potem biegnę jeszcze 5 minut i już jestem, czas 1h :30 min.

Tak wiem, nikt nie mówił, że będzie łatwo …

 Taka Warszawa.

Dokąd biegniemy?

Czas - moje obliczenia są proste, jeśli nie zdążę rano na autobus to wywoła to lawinę straconego czasu. Nie zdążę też na tramwaj i metro. Będę później w pracy i będę musiała później wyjść. Nie zdążę wtedy na autobus powrotny i będę musiała poczekać na następny, a to sprawi, że jak dojadę do końca mojej trasy, to chłopcy nie będą już na mnie czekać na przystanku ani na placu zabaw tylko w domu.

Podsumowując, zobaczę ich prawie godzinę później.

Nasz wspólny czas, którego mamy tak niewiele jeszcze się skurczy.

A mamy tyle książek do przeczytania, zagadek do rozwiązania. Mieliśmy zbudować miasto z Lego i pobawić się superbohaterami.

A ja zadaję sobie pytanie, kiedy?

Czas na kąpiel, wieczorne pogaduchy, szybka bajka i spać. Kostek zasypia momentalnie, Gustaw walczy z popołudniową drzemką w żłobku i przewraca się z boku na bok.

Na suszarce cierpliwie czeka garderoba do poskładania na półkach.

O prasowaniu zapomniałam kilka lat temu.

Muszę jeszcze tylko wstawić nowe pranie, ugotować obiad na jutro i rozwiesić wszystko na suszarce.

Chciałam coś poczytać, ale oczy i głowa poszły spać.

Jest prawie północ, pozostało mi 6 h snu.

Do jutra.

Warszawa po prawej.

Wycieczka po prawej stronie Warszawy.

Spokojny, piękny dzień. Pierwszy tak gorący w tym roku. Temperatura na termometrze z uśmiechem pokazuje 30. Jest 3 Maja - święto narodowe.

Majówka.

Wszyscy na wywczasie. Nawet mąż i własne dzieci wyjechały, nie wspominając już o tysiącach innych warszawiaków.

A ja słomiana wdowa.

Obudziło mnie rano jakieś bimp i przetarłam oczy muśnięte porannym słońcem, chwyciłam za telefon. Sms od męża, chłopki już smażą naleśniki. Nawet jak ich nie ma to i tak mnie budzą. Cicho jakoś bez nich.

Piję ciepłą kawę i zjadam już starawy chleb obsmażony w jajku. Oglądam serial na Netflixie i przeglądam Internet. Kurde nikt mi nie przerywa, dziwnie jakoś. Robię kilka prań i nagle cud. Ujrzałam dno kosza na pranie. Uwierzcie mi, to na prawdę zdarza się rzadko, raz góra dwa razy do roku.

Dobra dosyć tego leżenia.

Założyłam szorty, luźny T-shirt, edpadryle, kapelusz, wzięłam kocyk i butelkę wody w koszyk na rowerze. Trawniki i ławki w parkach pełne wystawionych do słońca twarzy. Bez pośpiechu swoim własnym tempem przejechałam Pragę wzdłuż i wszerz. Pięknie tu, tylko ludzie jacyś obcy, nieprzyjaźni. Wychodzą z domów „pobujać się” po okolicy, siedzą znudzeni na krawężnikach, kopią puszkę po piwie. Szukają przygody i wrażeń.

Szare kamienice, którym udało się ocaleć od bomb zaniedbane przez mieszkańców w promieniach słońca zachwycają i straszą jednocześnie. Tradycyjna architektura spotyka się z nowoczesną, śmieszy to i przeraża. Kolorem świecą zabawne murale.

Leniwce leniwie czekają na „pyzy i flaki gorące”, a wycieczka amerykańskich nastolatków patrzy na nich zdziwiona. Idą dalej chodnikiem po rozbitych szklanych butelkach i stercie śmieci z wczoraj. Wyciągają iphony i łapią obrazy zrujnowanych kamienic. Komentują lekko przestraszeni. Tam powiewa flaga Polski a tu brudna, porwana firanka dynda w oknie. Zagruzowane podwórka odpychają zapachem i widokiem.

Czy taką Warszawę chcemy im pokazywać? Czy my chcemy ją taką oglądać?

Smutno mi, kiedy patrzę.

Jadę nad Wisłę, długa ścieżka rowerowa wzdłuż brzegu każe mi jechać coraz dalej. Pary trzymają się za rękę i przytulają na ławkach bez względu na wiek. A w krzakach czai się pełno niezidentyfikowanych śmieci, butelek i bóg wie czego jeszcze.

Jesteśmy samo destrukcyjni.

Mijam Zoo i kolejkę na kilometr. Przebijam się pomiędzy wózkami, rowerami, balonami, watą cukrową i ludźmi, którzy całą zimę nie widzieli zwierząt w klatce. Co mnie podkusiło, żeby jechać tą drogą? 

Wracam na swoje śmieci, małe osiedle, które przypomina mi rodzinny Płock. Ulubiona lodziarnia, apteka, bazarek, park, poczta. Wszystko tu jest. Nie potrzebuję reszty Warszawy. Warszawa nie jest "moja". Chociaż rozliczam się tu z Fiskusem i mieszkam od 10 lat. 

W sercu jest jedno miejsce na "dom" i zastanawiam się, ile jeszcze upłynie lat zanim poczuję, że to tu.